DON’T STOP DREAMING AFTER A NIGHTMARE

Ik woonde in Damascus, of liever gezegd in wat er van over was na jaren van oorlog. Op mijn veertiende werd ik gerekruteerd door het leger. Om te vechten tegen de rebellen. Ik was nog een kind, ik wilde naar school en op straat spelen. Ik wilde niet vechten. Daarom ben ik gevlucht. Alleen.

Na een lange en gevaarlijke tocht door Syrië kwam ik uiteindelijk aan in Turkije. Ik had gehoopt dat er bij de grens mensen zouden zijn om me op te vangen. Ik was sterk verzwakt. Maar er was niemand die naar me om keek. Na een week op straat geleefd te hebben werd ik door een man aangesproken die me een baan in een fabriek aanbood. Het was zwaar werk. Twaalf uur per dag en slechts één korte pauze. Ik kreeg niet betaald, wel onderdak en eten. Zo ben ik Turkije doorgereisd van het ene baantje naar het andere.

Het was eigenlijk geen leven. Maar mijn droom om te studeren en iets van mijn leven te maken had ik nog steeds. Ik hield daar aan vast, hoe moeilijk dit soms ook was. Uiteindelijk is het me na twee jaar gelukt om weg te komen uit Turkije en naar Nederland te gaan. In Nederland ben ik met veel liefde ontvangen. Ik woon hier nu ruim twee jaar. Nederland is goed voor me geweest. En daarom wil ik iets terug doen voor Nederland.

Ik heb de taal geleerd, een opleiding gedaan en ik werk. Ook doe ik vrijwilligerswerk in een restaurant dat gerund wordt door mensen met een handicap. Mijn droom is om fysiotherapeut te worden. En die droom ga ik laten uitkomen. Ik heb veel ellende meegemaakt, maar er is zoveel moois om voor te leven. Ik ben Daniel en IAMTORO.